کاخ سلیمانیه

کاخ سلیمانیه از آثار باستانی کشور از دوران قاجاریه است .

قدمت :

این بنا در دوره فتحعلی شاه قاجار و به دستور وی برای اقامت تابستانی در باغ بزرگی که هم‌ اکنون دانشکده کشاورزی است بنا شده‌ است. کاخ سلیمانیه و باغ زیبای مقابل آن و نیز ساختمان‌هایی که جهت ملازمین موکب شاهی تعبیه شده بودند، مجموعه اقامتی و فرماندهی کوچک و بسیار زیبایی را ایجاد کرده بودند که در حال حاضر ساختمان‌های ملازمین شاهی از بین رفته‌است.

علت نامگذاری :

این ساختمان به مناسبت تولد سی و چهارمین پسر فتحعلی شاه با نام سلیمان میرزا به این نام نامگزاری شده است .

سال ساخت و نام سازنده کاخ سلیمانیه :

فرهاد میرزا (*) زمان احداث بنا را در سنهٔ یک هزار و دویست و بیست و شش دانسته و از حاجی محمد حسین خان صدر اعظم اصفهانی به عنوان سازنده بنا نام برده‌ است

ثبت در فهرست آثار ملی ایران :

این اثر در تاریخ ۲ اسفند ۱۳۲۷ با شماره ثبت ۳۷۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌ است.

روایت متفاوت افسر فرانسوی :

گاسپار دروویل ، افسر فرانسوی که در همان سال‌های ساخت این ساختمان در ایران به سر می‌برده است، در سفرنامه خود روایت متفاوتی ارائه می‌کند. به گفته او محمدعلی میرزا دولتشاه پسر بزرگ فتحعلی‌شاه که از تعیین عباس میرزا به ولیعهدی خشمگین بود، برای اثبات لیاقت خود، با سلیمان پاشا والی بغداد وارد جنگ شد و او را شکست داد و غرامت جنگی هنگفتی از او گرفت. او تمام پول را برای فتحعلی‌شاه فرستاد تا به این ترتیب نزد او محبوبیتی کسب کند. فتحعلی‌شاه با پولی که دست آورده بود، این کاخ را بنیان گذاشت و نام آن را سلیمانیه نهاد تا خاطره شکست سلیمان پاشا را زنده نگاه دارد.

ساختمان کاخ آجری است و نمای آن تزیینات ویژه‌ای ندارد. بنای این کاخ روی پیلوت ساخته شده که در زمان خود نوعی نوآوری به‌ شمار میرفت . در شرق ساختمان کاخ برجی در ۵ طبقه ساخته شده بوده که هم‌اکنون تنها ویرانه‌های طبقه هم‌کف آن باقی‌ مانده‌ است.

در تالار این بنا، دو نقاشی از عبدالله خان نقاش باشی روی دیوارها کشیده شده که یکی تصویر آقا محمدخان و دیگری تصویر فتحعلی شاه و اطرافیانشان است. در تابلوی بارعام فتحعلی شاه، سلیمان میرزا به صورت کودکی در کنار تخت طاووس کشیده شده‌ است.

(*) از شاهزادگان و دولتمردان عصر قاجار، عموی ناصرالدین شاه قاجار، والی فارس و بنادر جنوب ایران، حاکم خوزستان، لرستان و کردستان بود.  فرهاد میرزا نویسندگی میکرد و شعر نیز می‌گفت. از او کتاب‌های مذهبی، ادبی و سفرنامه بر جای مانده است